Ένα κειμενάκι ωδή που έγραψα κάπου για τον Διαμαντίδη. Ελπίζω να σας αρέσει...
Δημήτρη σε ευχαριστώ για όσα μας χάρισες τόσα χρόνια. Σαν ΠΑΟ θα σε χαίρομαι στην ομάδα μου για αρκετά χρόνια. (ελπίζω). Η αλήθεια είναι πως φεύγεις νωρίς, και το καλούπι έσπασε, δεν θα βγει 2ος σαν εσένα. Θα λείψεις σε όλους εμάς τους αγνούς μπασκετικούς, με πληγώνει, μας πληγώνει, αλλά το σέβομαι, σε σέβομαι. Ίσως όμως να ναι καλύτερα έτσι. Δανειζόμενος μια ιστορία από τον Αριστείδη τον Δίκαιο, πιθανότατα να σκέφτηκες πως είναι καλύτερα να σε ρωτάνε γιατί σταμάτησες παρά γιατί παίζεις ακόμα. Φεύγεις στην ακμή σου, και με αξιοπρέπεια...
Έδωσες πολλά από το μετερίζι που σου λάχε να υπηρετήσεις. Μας έκανες να θυμηθούμε χρόνια δοξασμένα (87), μας έκανες την ζωή μας καλύτερη έστω και για λίγο. Έδωσες πολύ περισσότερα από πολλούς ''σωτήρες''.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά...Μας έμαθες μπάσκετ επίσης. Μας έμαθες πως η άμυνα δεν είναι μόνο χαμαλίκι, είναι και θέαμα. Μας έμαθες πως μπορεί κάποιος να ναι σταρ χωρίς ''σταριλίκια''. Μας έμαθες πως μπορεί κάποιος να τελειώσει 1 ματς με
2 πόντους, και παρόλα αυτά να ναι ο καλύτερος παίκτης.
Ένα παράπονο μόνο έχω ρε φίλε από σένα. Γιατί δεν δοκίμασες στο ΝΒΑ; Καημό το έχω να δω 1 Έλληνα να πετυχαίνει εκεί, και εσύ μπορούσες, όχι να γυαλίζεις τον πάγκο, αλλά να κοσμήσεις και αυτά τα γήπεδα όσο κοσμείς τα δικά μας....
Δημήτρη θα μας λείψεις....