Καταρχάς συγχαρητήρια για την πρόκριση στους τελικούς για δεύτερη σερί χρονιά. Εσύ πάλι εδώ κι εγώ στον καναπέ μου και πολύ φοβάμαι για πολύυυ καιρό.
Πάμε στα σημνατικά τώρα
Τον Γύπα τον θυμάσαι?
ΟΧΙ ΔΕ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ. ΥΠΟΘΕΤΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΚΟΚΚΑΛΗ, ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΒΕΒΑΙΩΣ ΒΕΒΑΙΩΣ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΟΥΠΕΣ ΟΛ'ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ(ΕΔΩ ΓΕΛΑΝΕ.....)
Γκάμπιελ Άλβες ο
Γύπας από την Ουρουγουάη!
(https://en.wikipedia.org/wiki/Gabriel_%C3%81lvez) Η περίπτωσή του μπορεί να συγλριθεί μόνο με την
Κόμπρα τον Φέλιξ Κόμπρα που έπαιξε κι αυτός στο λιμάνι αλλά και με τον
Καρχαρία τον Χέλγκι Σίγκουρτσον του ΠΑΟ.
Θα μείνω λίγο στον τελευταίο. Πρώτη εποχή Κυράστα στον ΠΑΟ τότε κατά γενική ομολογία άλλος έπαιζε την μπάλα κι άλλος έπαιρνε τα πρωταθλήματα. Παίζουμε με την δημοφιλή Λα Κορόνια των Μάυρο Σίλβα και του Ολλανδού του Μακάυ. Πρώτο ματς χασαμε στην Ισπανία με 4-2. Ανεβήκαμε με τον πατέρα μου στην ΑΘήνα για να δούμε τη ρεβάνς. Ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι του Παναθηναϊκού που είδα από κοντά στη ζωή μου. Το σκορ του πρώτου αγώνα και η δυναμικότητα του αντιπάλου δεν επέτρεπαν να είσαι ανοιχτά αισιόδοξος παρά μόνο μέσα σου. Πραγματικά ο Παναθηναϊκός έκανε ένα από τα καλύτερά του ματς. Από το πρώτο λεπτό είχε κυριαρχήσει απόλυτα υποθέτω εκμεταλλευόμενος και την τακτική για το ματς των Ισπανών που λογικά θα άφησαν λίγο χώρο σε όφελος της αμυντικής τους ισορροπίας. Πολλές οι ευκαιρίες όμως παρόλο τον πρόωρο (και σημείο ορόσημο για την μετέπειτα καριέρα) τραυματισμό του Φλίπσεν. Στο ΄Β μέρος ο ΠΑΟ μπήκε ακόμα πιο δυνατά και κάποια στιγμή πραγματικά΄άνοιξε το σκορ με εύστοχη εκτέλεση πέναλτυ του Ασάνοβιτς αν θυμάμαι καλά. Χρειαζόμασταν ένα γκολάκι ακόμα και το περιμέναμε όλοι στο γήπεδο. Ξαναλέω πολλές οι ευκαιρίες με μια χαρακτηριστική όπου βλέπαμε την μπάλα θα κατευθύνεται προς τα δίχτυα και λες και την φύσσηξε ένας άνεμος και έφυγε. Μοιραίος ο Χέλγκι. Τελικλα στις καθυστερήσεις ο Μακάυ κι ενώ όλος ο ΠΑΟ ήταν μπροστά, έγραψε το τελικό 1-1. Τη στιγμή της ισοφάρισης πραγματικα δεν μπορούσε να βγει φωνή από μέσα μου. Τόση ήταν η πίκρα. Βλέπετε η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη όταν πιστέψεις σε κάτι. Ο Χέλγκι τρεις μέρες μετά από τα άχαστα, έβαλε μια γκολάρα απέναντι στον ΟΦΗ στην Κρήτη και νικήσαμε με 3-4 αν θυμάμαι και πάλι καλά. Αλλά εκεί που έπρεπε να σπρώξει απλά την μπάλα στο πλεκτό....
Πέραν της δεδομένης αγάπης μου να μοιράζομαι εμπειρίες και αναμνήσεις, αναρωτιέμαι αρκετά χρόνια μετά τι θα γινόταν εκείνο το βράδυ με τους Ισπανούς αν αντί του Καρχαρία είχαμε έναν αληθινό στράικερ επιπέδου δίπλα στον τεράστιο Βαζέχα. Ξύνω πληγές και η εξέλιξη των τελευταίων ετών δεν με δικαιώνει, αλλά υπήρχε λόγος που ο κόσμος του ΠΑΟ δεν ήθελε την οικογένεια Βαρδινογιάννη.
Βέβαια όπως μαρτυρούν και οι βαφτίσεις παικτών από τα έντυπα και των αντιπάλων στρατοπέδων στο παρελθόν (και όχι μόνο) ήταν σύνηθης η τακτική των ομάδων να προσπαθήσουν μέσω του τύπου να χαϊδέψουν τα αυτιά του κόσμου και να κρατήσουν σχετικά χαμηλά τις μεταγραφικές προσδοκίες του ειδικά την δεκαετία του 90 όταν και στις ίδιες ομάδες αλλά σε διαφοερτικό άθλημα (βλέπε μπάσκετ) έρχοταν στην Ελλάδα παικταράδες αναγνωρίσιμοι σε όλη την υφήλιο ή έστω και λιγότερο όπως οι Ντομινίκ Ουίλκινς, Κόμαζετς, Βρανκοβιτς, Βολκόφ, Ράτζα, Μπάιρον Σκοτ και οι Πάσπαλιε, Έντι Τζόνσον, Καρνισόβας, Ουίλι Άντερσον, Βίκτορ Αλεξάντερ.
Σίγουρα πολλοί από τους Γύπες και τους Καρχαρίες βγήκαν και αγαπήθηκαν στις ομάδες και πρόσφεραν άλλοι για πολλά χρόνια όπως οι Βαζέχα και Βάντζικ και άλλοι για μικρό σχετικά διάστημα όπως ο Σίνιτσα Γκόγκιτς. Ωστόσο ο γενικός κανόνας παραμένει πως ότι πληρώνεις παίρνεις.