Μέρες γιορτινές και ο κόσμος μοιράζει ευχές. Και καμιά φορά τη στιγμή που θέλω να γράψω κι εγώ με τη σειρά μου για να ευχηθώ τα καλύτερα μου έρχονται μνήμες από το Πάσχα του 2002 (όταν και κέρδισε ο ΠΑΟ την Κίντερ του Μεσίνα μέσα στην Μπολόνια). Τότε προσπαθούσα επί πάνω από μισή ώρα να στείλω ένα έξυπνο μήνυμα. Έγραφα, έσβηνα, ξαναέγραφα και τελικά κατέληξα με το
Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά!
Και σκαλίζοντας το παρελθόν μου, ακαριαία μου έρχεται στο νου μια από τις πρώτες εκθέσεις που έγραψα στη ζωή μου όταν πήγαινα Ά δημοτικού. Το θέμα ήταν να περιγράψουμε το σπίτι μας. Δεν ξέρω αν έφτιαγε το πρωινό της ώρας ή το ότι είχα ξυπνήσει με τα χίλια ζόρια εκείνο το πρωί (είχε φανεί από νωρίς το πράγμα στην περίπτωσή μου), αλλά το τελικό αποτέλεσμα σκέψης και περισυλλογής 45 περίπου λεπτών ήταν το εξής:
Το σπίτι μου είναι πολύ ωραίο! Ήλπιζα ότι η λέξη
πολύ θα έδινε ποσότητα στο κείμενο, πορφανώς όμως δεν έδωσε όση έπρεπε και αυτό το έμαθα λίγες μέρες αργότερα.
Η αλήθεια είναι πως η αποφυγή των κλισέ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ένα εργαλείο για να το πετύχεις αυτό είναι η το χιούμορ. ΠΧ σε μια κάρτα γάμου αντί για τα κλασσικά να ζήσετε και καλούς απογόνους, μπορείς να γράψεις ένα
και του χρόνου και λίγο παρακάτω
πλάκα κάνω, αλλά μπορεί και να παρεξηγηθείς και να νομίζει ο γαμπρός ότι κάνεις κέφι τη γυναίκα του ή και να σε περάσουν για ηλίθιο πράγμα που δεν το θέλουμε σε καμία των περιπτώσεων φυσικά
Ένας άλλος τρόπος είναι να χρησιμοποιήσεις καλές ατάκες που παίζουν. Διάβασα μια καλή που θα την μοιραστώ και η οποία έλεγε :
Αν θέλεις να έχεις κάτι που πριν δεν είχες, πρέπει να κάνεις κάτι που ποτέ πριν δεν έκανες. Εξαιρετική και ζηλεύω αυτόν που το σκέφτηκε. Αλλά προέρχεται από γνωστή εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, οπότε αν το λανσάρω σαν δικό μου θα γίνω ίσως γελοίος, άρα πάμε για άλλα
Οπότε η λύση είναι μία. Πες ότι νιώθεις...
Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι. Και δεν εννοώ ατομικά (που και ατομικά φοβάμαι), αλλά γενικότερα και για όλους μας και ως Έλληνες και για όλους στον πλανήτη. Και δεν πιστεύω να είμαι ο μόνος. Ευχόμουν κάποτε, μακάρι το 2006 (πχ) να είναι η καλύτερη σεζόν που είχες μέχρι σήμερα και η χειρότερη από όσες θα έχεις στο μέλλον. Και τώρα να το γράψω, με την καρδιά μου θα το πω, αλλά ....μήπως τότε στην Ά Δημοτικού σε εκείνη την έκθεση δίστασα να γράψω όσα δεν μου άρεσαν στο σπίτι μου? Είναι τα όσα συμβαίνουν γύρω μας όλα τα τελευταία χρόνια, που βλέπεις την ίδια θεατρική παράσταση να ανεβαίνει κάθε χρόνο στη σκηνή αλλά από νέο θίασο με νέους πρωταγωνιστές. Προσθέστε και λίγο Τσιχαντιστές, βάλε και κάμποσο από Ρωσία-Τουρκία, θυμήσου ή διάβασε και καμια προφητεία, και τελικά...καταλήγω να αναρωτιέμαι όλη αυτή η συννεφιά πόσο έντονη καταιγίδα θα φέρει? Θα επιβεβαιωθούν προφητείες Πατροκοσμά, Παίσιου και άλλων? Κι αν πόσο σύντομα θα έρθουν κοσμοιστορικές εξελίξεις?
Το θέμα μας όμως παραμένουν οι ευχές. Κι επειδή αυτά που έχουμε να ευχηθούμε ξεκινάμε από τα θέλω μας, οι ευχές μας έχουν να κάνουν με την ύλη, με το σώμα. Αναμφίβολα αν το πάμε ένα βήμα παραπέρα θα συμφωνήσουμε ότι δεν παιρνούν όλα από το χέρι μας (ή έστω όχι όσο θέλουμε) είτε πρόκειται για ύλη (ειδικά τα τελευταία χρόνια) είτε για την υγεία (τόσο τη δική μας όσο και των αγαπημένων μας προσώπων). Δεδομένου δε ότι σαν άνθρωπος θέλω να έχω την τύχη στα χέρια μου, οι ευχές μου για το 2016 δεν θα έχουν να κάνουν με το σπίτι μας, αλλά με αυτούς που μένουν σε αυτό, δλδ τις ψυχές μας.
συνεχίζεται...