როცა უშედეგობა კონკრეტული შეცდომების ბრალია მაშინ გასაგებია მიზეზები. როცა გამართლების მომენტი ერთვება იქ უკვე ძალიან ძნელია რამის გაკეთება. პოსტ ფაქტუმ უფრო ჩანს შემდეგ რა შეიძლებოდა და როგორ, თუმცა მთავარი თამაშამდეა. ზოგადად, ყველაზე მთავარი ძალების სწორად აღქმააა, რის შედეგადაც უნდა განსაზღვრო რისი მიღწევა შეიძლება რის ფასად.
ამ კონკრეტულ თამაშს თუ განვიხილავთ, მოტსით გასვლა უბრალოდ მეტ თამაშს ნიშნავდა. თუ ამბიცია გვქონდა რომ ფინალი გვეთამაშა მაშინ ნორმალი იყო მაქსიმუმი. ეგ მიზანი თუ არ გვქონდა, მაშინ კი ბატონო, ნორმალი იყო შეცდომა.
ტემპი/ფოკუსი თუ გამოსაცნობი იყო ყველაზე მოსალოდნელი ფარქვეშ შეტევა უნდა ყოფილიყო. იმათგან პერიმეტრიდან შეტევა ყველაზე არალოგიკური რამ იყო. თან თუ გავითვალისწინებთ რომ საუკეთესო მსროლელის გარეშე ითამაშეს (3 წუთში გაიტრავმა), ძალიან ცუდი შეტევა ჰქონდათ. ეგ ყველაფერი რეიტინგებზეც აისახა, ვერც პერიმეტრზე და მითუმეტეს ვერც ფარქვეშ ჩვენს დაცვებს ვერაფერი უქნეს. თუმცა, როგორც აღმოჩნდა იმათი ცუდი შეტევა გაცილებით ძლიერი დაცვის ხარჯზე დაკომპენსირდა. საკმაოდ მაღალი რეიტინგები დადეს ორივე დაცვაში და მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი ფარქვეშ შეტევა და იმათი დაცვა თანაბარი რეიტინგების იყო, უპირატესობის მოსაპოვებლად საკმარისი არ აღმოჩნდა. თან გასაკვირია, რომ სამიანები 16%-ით ესროლეს და 2იანები 45ზე მეტით, მაშინ როცა ფარქვეშ დაცვაში გაცილებით დიდი უპირატესობა გვქონდა - რეიტინგის მთელი სამი ერთეული. ჩემი აზრით, ერთადერთი შეიძლება ჩვენი შეტევის სტილზე იყოს კითხვის ნიშნები, თუმცა მაშინ როცა მოთამაშეთა უნარები ჩვენთვის უცნობია, მაგაზე ვერავინ ვერაფერს იტყვის. მითუმეტეს, ფარქვეშ შეტევა საკმაოდ ნაცადი ტაქტიკაა და ავანტიურული ან არალოგიკური არც ამ შემთხვევაში იყო რამე იმის გათვალისიწინებით, თუ რა ფორმაშიც გვყავდა მძიმეები.