Ειναι υπερβολικά αυτα που λενε, ολοι , ουτε το νερό θα μας κόψουν, ουτε το ρευμα , ουτε τίποτα. Να πουληθούν ολα , αφου το κράτος αδυνατεί να τα ελέγξει, αφου ολοι οι πολίτικοι μας ειναι λαμογια, Ας τα παρουν ξενοι για να δούμε προκοπή,
Είναι εφικτό να βρεθεί περιουσία του ∆ηµοσίου που – εάν µπορούσε να πουληθεί – θα απέφερε έσοδα 25-30 δισ. ευρώ. Τέτοιο ποσόν – έλεγαν τα ίδια στελέχη – θα µπορούσε να βρεθεί εάν το ∆ηµόσιο έβγαζε στο σφυρί παραδείγµατος χάριν, τις συµµετοχές του σε µεγάλες επιχειρήσεις (ΟΤΕ, ∆ΕΗ, ΟΠΑΠ, ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, εταιρείες αξιοποίησης ακινήτων), εάν τιτλοποιούσε έσοδα από λιµάνια, αεροδρόµια και αυτοκινητοδρόµους κ.λπ. καθώς επίσης και αν παραχωρούσε µεγάλες εκτάσεις του ∆ηµοσίου (στο Ελληνικό, στην περιοχή της Αναβύσσου, στην περιοχή Αφάντου της Ρόδου κ.λπ.).
Ωστόσο, σηµείωναν ότι για να γίνει µία τέτοια κίνηση από πλευράς του ∆ηµοσίου χρειάζεται αφενός µεν πολιτική βούληση και συµφωνία των µεγάλων πολιτικών κοµµάτων στη Βουλή, αφετέρου δε µία οργάνωση που δεν έχει ακόµη η ελληνική πολιτεία. Μια τέτοια µαζική πώληση ακινήτων του ελληνικού ∆ηµοσίου δεν απαιτεί µόνον τη χαρτογράφηση και το ξεκαθάρισµα των τίτλων που σε πολλές περιοχές της χώρας δεν υπάρχει αυτήν τη στιγµή, αλλά και τον συντονισµό εταιρειών και φορέων ∆ηµοσίου, δήµων και υπουργείων που εµπλέκονται στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των «φιλέτων» αυτών.
«Εάν υπήρχαν όλοι οι παραπάνω παράγοντες, το ελληνικό ∆ηµόσιο θα µπορούσε ενδεχοµένως να προχωρήσει στην εκποίηση δηµόσιας περιουσίας 25-30 δισ. ευρώ σε µια πενταετία», έλεγε χαρακτηριστικά τραπεζικό στέλεχος για να προσθέσει, όµως, µε νόηµα:
«Η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει µέσα σε πάνω από έναν χρόνο να καταλήξει τι θα κάνει µε το Ελληνικό, πώς θα µπορούσε να αποφασίσει για δεκάδες περιουσιακά στοιχεία µε πολύ πιο σύνθετο ιδιοκτησιακό καθεστώς από αυτό του αεροδροµίου»;
Πάντως εάν µε ένα «µαγικό ραβδί» µπορούσε µία τέτοια µαζική πώληση δηµόσιας περιουσίας να επιτευχθεί – χωρίς να πέσουν σοβαρά οι τιµές της γης, κάτι που όµως δεν µπορεί να αποκλειστεί – τότε το ελληνικό κράτος θα είχε τη δυνατότητα να αγοράσει περίπου το 10% του δηµοσίου χρέους του των 330 δισ. ευρώ. Μια τέτοια αγορά χρέους θα απέφερε στο ∆ηµόσιο µείωση στην αποπληρωµή τόκων γύρω στα 2,5 δισ. ευρώ τον χρόνο, όσο δηλαδή περίπου το 1% του ΑΕΠ. Κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες θα ήταν ιδιαίτερα σηµαντικό για την οικονοµία της χώρας.