Nadat de rook was opgetrokken en de drank redelijk verwerkt was werd manager Kalebam wakker met een lichte kater en vermoeide benen. Geschrokken keek hij snel naar zijn nachtkastje. Daar stond hij dan, de Rik Smits bokaal! Het was dus toch geen droom, de dansende mensen op de tribunes! De dansende vrouwen na afloop! De grote hoeveelheden drank en dure hapjes, zelfs de penningmeester heeft er hoofdpijn van gekregen (Hoewel het prijzengeld van de finale toch een klein deel van het feest gedekt heeft).
En toen kwamen de flitsen. Hij zag weer de vele gesprekken die gevoerd zijn met zijn adviseurs Freak en Maupster. De vele bemoedigende woorden in het landelijke forum, de spanning op de spelers voor de wedstrijd. Alles kwam langzaam weer terug. De voorsprong van 10 punten in de finale, de terugval naar 2 punten in het 4e kwart, de pijn op het gezicht van Djibril Diamacoune tijdens de wedstrijd nadat hij bij een gruwelijke charge een liesblessure van 2 weken opliep, de spanning en zweetdruppels op het gezicht van ster Matthias Robert nadat hem salaris halvering toegezegd was wanneer hij niet zou presteren. Alles kwam weer terug.
De telefoon ging, het was de penningmeester. Met schorre stem hoorde ik hem zeggen: "Zo, nu op naar de landstitel". Nee zei ik, we gaan niet voor de landstitel. We moeten nog wel iets te wensen overlaten voor de fans. Ze mogen niet verzadigd raken na 1 goed seizoen. Volgend jaar, dan komt de volgende prijs. De B3 bokaal zullen wij dan toevoegen aan onze lege prijzenkast. Ik hoorde hard gelach aan de andere kant van de telefoon.
Ik schreeuwde we gaan het doen! We pakken die bokaal! Hing boos de telefoon op en viel weer in slaap. Ik hoef niet te vertellen wat ik zag in mijn droom, maar het waren ook weer veel dansende vrouwen, drank en eten, en ook.......
die bokaal!